Anonymous - 2016-11-05, 23:25 Ja zawsze wprost mówię, że byłam w psychiatryku i jestem szajbnieta. xD Oczywiście nie mam znajomych. xD bezemocji - 2016-11-05, 23:36 A jakbyś tego nie mówiła od razu, tylko dała się najpierw poznać i polubić? 
Anonymous - 2016-11-06, 12:44 bezemocji, nie ma sensu. Bo albo mnie zaakceptuje z tym co przeszłam, albo wcale. Kilka osób mnie zaakceptowało, ale mieszkają daleko i mają swoje życie. Jedna mnie przeprosiła za to, że zachowała się tak beznadziejnie wobec mnie. Anonymous - 2017-11-03, 16:38 Kiedyś poznałam pewną osobę. Na początku było "spoko". Jednak zaczęły się pytania o moją przeszłość, cziągłe zamyślenie, czy nawet o to, że zawsze chodziłam w bluzach z długim rękawem. Wtedy po prostu urwałam kontakt. Bałam się. Niby chciałam mieć przyjaciela, ale tego było za dużo. Nie mógł wiedzieć. Gdybym mu o tym wszystkim powiedziała, zostawiłby mnie, nieprawdaż? PanDeszcz - 2017-11-04, 03:02
Na dwoje babka wróżyła. Może by zostawił... Może by zrozumiał, a taki przyjaciel to skarb. Może zdołałby ci jakoś pomóc. Ja osobiście lubię poznawać najdrobniejsze szczególiki o każdej osobie, nawet, a wręcz "zwłaszcza" te niefajne. Akceptacja takich rzeczy rodzi prawdziwą więź. Teraz możesz jedynie gdybać. Osobiście wolę drugiej osobie, która chce się do mnie jakoś zbliżyć, wyznać swoje "sekreciki". Jeśli taka osoba nas odrzuci - wiemy przynajmniej, kim się okazała. Jeśli z góry zakładamy, że nas odrzuci... Sami stawiamy bariery. Budując bariery bronisz się przed odrzuceniem. Jednak stoisz w jednym punkcie i w życiu nie zdołasz się z tego ruszyć... Odtrącasz nawet tych wartościowych ludzi, którzy mogliby cię akceptować mimo tego. Może czas odnowić ten kontakt?... Przynajmniej nie będziesz żyć w niepewności Lost Angel - 2017-11-04, 03:36 Ja zazwyczaj jak zauważe że ktoś się do mnie zbliża staram się uciec o ile mam jak, trudno mi zaufać komukolwiek i w każdym na ulicy widzę potencjalne łzy. chiroptera - 2017-11-05, 15:42
 Bardzo odnajduję się w tych słowach. Z chwilą, gdy ktoś coraz bardziej się na mnie otwiera i zaczyna wymagać tego samego – zwyczajnie się płoszę. Uciekam. Wykorzystuję byle wymówkę, by się odciąć, może nawet podświadomie prowokuję takie sytuacje. I to jest straszne, że nie czuję po tym wszystkim żalu, tylko... ulgę. Udało mi się uciec. Boję się bliskości. Nietoperze płochliwe zwierzątka.
Tak bardzo pragnę akceptacji innych, a kiedy ją otrzymuję – nie akceptuję tej akceptacji. Bo sama siebie nie akceptuję, bo sama siebie odrzucam. I to jest mocno niespójne, bo jednocześnie staję na głowie i uprawiam wyższą ekwilibrystykę, żeby zdobyć aprobatę/współczucie innych (jakby te dwie rzeczy mogły mi zastąpić poczucie akceptacji). Kiedy ktoś mi nawet bardzo cierpliwie i wielokrotnie powtarza, że mnie akceptuje i lubi (znając nawet moje najgorsze strony), nie przyjmuję tego. Czuję się, jakbym dostawała 5 ze sprawdzianu, który wiem, że napisałam na 2 i tylko czekam, aż nauczyciel zauważy pomyłkę. Ba, prowokuję sytuacje, żeby druga osoba mnie odrzuciła:
Chociażby w ten sposób. Płoszę się, płoszę, płoszę. Niech nikt nie podchodzi blisko. baton96 - 2021-09-09, 20:59 Nie odezwę się do nikogo pierwszy, a jak ktoś mnie zagada to szybko się orientuję że nie warto Cappy - 2021-09-10, 15:37 Odkąd mój przyjaciel odszedł, nie chcę nikogo bliżej poznawać. Już nigdy nie popełnię błędu, żeby się przed kimś otworzyć. Przez kilka lat żyłam w błędzie że mogę mu wszystko powiedzieć... |
||||||||||||
