Viktim - 2014-02-02, 18:53 A w tym (podziale na wersy) mogę pomóc, jak chcesz, tzn. zrobić tak, jak ja bym to widział. Bo wiersze całkiem ciekawe, choć bardzo bezpośrednie. Sugerowałbym Ci też zastosować się do tego, co Muszkieterka zasugerowała mnie. 
Zenua - 2014-02-11, 00:17 Gimbowierszyk pełen bulu po ,, miłoździ " 15' latka xd 0 taktu joł, ale całkiem mi się podoba :-D Tym, czym szczescie bez usmiechu Tym, czym wyścig bez pospiechu Tym, czym katedralny dzwon bez serca Tym, czym perski palac bez kobierca Tym, czym galeria bez obrazów, Tym, czym srogie prawo bez zakazów Tym, czym noc bez swego mroku. Tym, czym motyl bez uroku. Tym, czym góry są bez szczytów. Tym, czym Pardubicka bez konikòw. Tym, czym brak słonca na niebie. Moje życie jest bez Ciebie. melodia - 2014-02-21, 23:46 Chciałabym kiedyś pisać tak jak Wy 
Ale poprzednio robiłam to kilka lat temu i nie szło mi zbytnio... 1. ludzie nie przepadają za tym uczuciem. tęsknić. nawet wymowa boli. ta gorycz obrzydza dzień, noc, życie. aż w końcu... wracasz. i znowu jest dobrze. na jak długo? 2. nie widziałeś moich blizn a znasz mnie wspierasz, podbudowujesz nadal nie wierzę w to, że jesteś dziękuję i może Cię to złości, znowu nie wiesz, o czym mówię, choć nie piszę Braillem bo to przecież nic takiego ta Twoja skromność... czasem za dobrze mnie rozumiesz nic się przed Tobą nie ukryje 3. Hej, nie zostawiaj mnie. Nie opuszczaj. Bądź przy mnie. Nie biegnij i nie zwalniaj, dotrzymaj kroku, proszę. Mógłbyś? Jeśli to nie jest zbyt wiele... Bez Ciebie - nie istnieję. Jesteś Przyjacielem. Chciałabym znaczy... ale tęsknię. tęsknię. a nie chcę... Anonymous - 2014-02-23, 20:31 Odrodzenie Kilku szalonych lekarzy uparło się by wrócić mnie do życia. Codziennie umieram strachem. Życie - poczekaj na serce. są są takie skutki, które nie pytają o przyczynę są takie związki, które nie pytają o wzajemne powiązania są takie słowa, które niewypowiedziane ranią aż nadto są takie spojrzenia, które nieprzenikliwie wnikają głębiej są takie pocałunki, które choć palą zastygają w popiele są takie dłonie, które choć gładkie ścierają szorstko są tacy ludzi, którzy choć żyją martwa ich natura L4 mam owrzodziałą duszę, a sumienie dostało (nie wiem czemu) L4 kamienne myśli przysypują jestestwo końcowy zanim przykryją Cię brązem i zsinijesz jak śnięta ryba wpiszą Cię białego w czarną kartkę przeliczą na numery i prawie gotowe Anonymous - 2014-02-23, 20:56
Nie bardzo rozumiem rolę przerzutni w tym wierszu. Zaburzają mi kompletnie kompozycję, która mogłaby być o wiele bardziej przejrzysta i dopracowana - bo całkiem fajnie podzieliłaś czas w utworze kolejno na przeszły (uparło się), teraźniejszy (umieram) i przyszły (poczekaj). Za to spory plus.
O, a ten wiersz brzmi całkiem ciekawie. Podoba mi się zarówno pierwsza strofa, jak i kolejna - zastanawiam się tylko, jak się ma jedna do drugiej i czy istnieje między nimi jakieś powiązanie. Bo jeśli tak, to ja go nie dostrzegam. 
Anonymous - 2014-03-04, 18:13 Właśnie zobaczyłem, że miałem napisane to w telefonie w wersjach roboczych  . Kiedyś na lekcji skleiłem na szybko. Mało, bo jednak nie umiem wracać do tego co zrobiłem.
Każdy chce tutaj być sławny Wiedz, że kolorowe pisma nie dostarczą ci prawdy. Przeznaczenie? czy to w ogóle istnieje? Strzał w łeb i już traci znaczenie. metanoied - 2014-03-10, 02:49 Gdzieś w odmętach telefonu znalazłem jakiś wierszyk, który swego czasu napisałem. Wygląda, jakby nie był skończony, ale raczej nie mam weny go dokończyć. Musiałem go napisać w przypływie smętów. Gdzieś w półmroku martwych czterech ścian Półprzytomne myśli krążą bez utraty tchu Podsycane przez lipcowy żar Wizje ze snu Idealny obraz przeszłych chwil Bezpowrotnie utraconych zmianą głównej z dróg Rozmazany deszczem słonych dni Krzykiem bez nut Przeszłość zdaje się zbyt długi czas W bezwładności wiatru festiwalem złudzeń być Zmartwychwstała już niejeden raz Nie dając żyć gruszka95 - 2014-03-12, 22:24 Znów przeglądam zdjęcia stare Na nich uśmiechnięte twarze szare Znów przeglądam zdjęcia stare Chyba robię to za kare Błękitnych oczu spojrzenie w obiektyw jedno Zamknęło blasku tego w zdjęciu sedno Teraz nie ma Ciebie, ani twoich spojrzeń Zdrad ani upokorzeń Tak być lepiej powinno Tylko serce umilkło Krzyczeć przestało I wyciągnęło żyletkę którą dawno temu schowało... Tak mnie naszło... Vanilla - 2014-03-13, 22:59
Aż sobie zapisałam ten wiersz. Cudo. gruszka95 - 2014-03-14, 01:51 Umarłem, a może tylko mi się wydaje? Umarłem, a może tylko udaje? Sam siebie okłamać próbuje "Przecież umarłem, już nic nie czuje" Powoli od biurka cień się odrywa W zaciśniętej dłoni kawałek serca skrywa Ten ostatni którego nie pozwolił zabrać Zbyt uparty by go wyrzucić sobie kazać Powoli suwak odsłania blade ciało Skrywające serce co tak bić chciało Zaraz zaraz, gdzie ono się podziało? W otwartej dłoni pustka, umarło. Neko - 2014-04-18, 11:12 Była sobie raz dziewczyna o ustach w kolorze czerwonego wina na ciele cienka biała sukienka lecz w oczach, ciemnych i pustych malowała się udręka Ręce koloru księżyca w pełni czekała aż jej los do końca się wypełni. Nie mogąc czasu tracić więcej niż trzeba poszło dziewczę w głąb lasu, pomiędzy drzewa I spadły krwawe krople na ręce niewiasty szumiał las a nad jej głową błyszczały gwiazdy Z ust jej rozległo się nieme wołanie gdy odpowiadała na śmierci wezwanie. Na bieli sukience wykwitły szkarłatu plamy jak róże a dusza dziewczyny uniosła się ku górze Do ciepła gwiazd do bezkresu raju by przeznaczenie swe wypełnić gdy była na dróg rozstaju. Gumiss - 2014-04-18, 11:13 Neko megaaa strasznie mi się podoba dobra robota !
ari - 2014-05-13, 11:38 SKARB Cień zdradziecko podpełza by pleść się w me istnienie rozsiewa zwątpienie przynosi mróz ścina wonne szczęście Delikatnie muskając me ciało szepcze do ucha historie zła całując mą gładką szyję bezwzględnie obdzierając z życia Zimne dłonie ściskają me serce ostre paznokcie wbijają się w duszę bezlitosne palce ociekając gorącą krwią wyciskając życie jak cytrynę oddałam ostatnie tchnienie nie bronią tego co bezcenne PanFoster - 2014-05-15, 23:30 W dźwięku własnych słów znajdujesz niepewność Wielka skała kulminacją rozpaczy W jej cieniu przyjemny chłód a nad głową szary horyzont Ogromne niebo kara gradem gniewu Niewinny człowiek ofiarą losu. To co znalazł w bracie nienawiścią dla bliźniego Piękna pora złudzeniem melancholii Zielona trawa zgnieciona poprzez ludzki krok Głodne stado czarnych wilków wbija ostre kły. Rozrywa nić skupienia Rozpoczyna nieskończony żer Ich piękne, lecz groźne oczy sieją pożar Zacierają krąg bezpieczeństwa Masywne drzewo jedyną drogą ucieczki Ojcem ochrony, obroną zagubionych Twardą zaporą W chwili pewności Lecz chwili zwątpienia Utraciłeś pewną świadomość Lecąc na sam dół do grabieżcy, który nie wybaczy Bezwładna dłoń złapana przez przyjaciół Chwila dająca równowagę i nadzieję szczytem w odzyskaniu siebie. Wciągnęli z powrotem na gałąź życia Człowieka z poważną utratą własnego Ja Z utratą własnego Bycia Akurat - 2014-05-16, 19:07 Świetlicki mnie urzekł ostatnio. *** Jedzie na zawsze za dwa dni, ale to jakby już. Chaotyczne czynności wokół tego, że, a co mnie to właściwie. Nie wyobrażam sobie i bardziej to ja jadę. |
||||||||||||
