Anonymous - 2010-06-12, 13:21 nusia, wściekali się? Zignorowali? Panikowali? Jaka była ich rekcja? Anonymous - 2010-06-12, 21:55 pierwszy raz to było w szpitalu, po przedawkowaniu, więc wtedy to i tak im brakowało słów.. innym razem mama prawie płakała, pytała czemu.. a teraz.. eh, jak coś zauważy nowego to tylko coś tam powie albo po prostu to przemilczy. nie wiem, może już po prostu w tej kwestii jest bezradna. Anonymous - 2010-06-13, 10:41 Zawsze jestem ciekawa, jak zareagowałaby moja rodzina... I chyba byłoby po prostu tak jak u Ciebie nusia, Anonymous - 2010-06-14, 11:38 pierwsze reakcja zawsze jest najgorsza, bo jest to zaskoczenie dla rodziców. jedni będą chcieli pomóc sami, a drudzy wyślą na terapię. za każdym następnym razem jest już mniej emocji Skorpion - 2010-06-14, 18:07 Wtrącę się do rozmowy, mogę? U mnie wiedzieli, że mam pociąg do takich spraw typu okaleczanie się, tatuowanie, kolczyki. I gdy zobaczyli świeże rany na nadgarstku, to nawet nie zwrócili na to uwagi, bo myśleli że to jakiś szczenięcy wybryk. Duszka Anonymous - 2010-06-14, 19:00 hm, i to zapewne był błąd.. moim zdaniem lepiej reagować, chociaż nas to zazwyczaj denerwuje, gdy ktoś nam robi z tego powodu awantury Anonymous - 2010-06-15, 08:03
Ale co komu z awantury, skoro nic z niej potem może nie wyniknąć? Nic prócz złości i np. żalu. Jak jedyna reakcja ma polegać: nawrzeszczę na nią/niego, a potem milczenie i brak powrotu do problemu, do pomocy, to jaki z tego pożytek? Jedna i druga strona ucierpi. Anonymous - 2010-06-15, 09:15 Ale tak często jest. Ktoś nam zrobi awanturę z tego powodu, a za chwilę po krzyku. Na awanturze nie powinno się skończyć, tylko szukać pomocy dla takiej osoby gdzieś indziej, tyle. Zdania zaczyna się dużą literą. Duszka Anonymous - 2010-06-16, 11:14
W pół rozumiem Twojego posta. Np. gdzie szukać pomocy? Powinno się np. podejść z jakimś dorosłym wsparciem i rozmową. Ale... w ilu domach, istnieje na tyle bliska relacja, że się rozmawia o życiu, o problemach?
zabrakło opcji: a trzeci - nie zrobią nic. Już nie raz czytałam słowa ludzi - jedni narzekali na brak jakiejkolwiek reakcji ze strony rodziców na powiedzenie im o problemie autoagresji, chcieli aby jakkolwiek zareagowali, a spotkali się z obojętnością, a drudzy - narzekali na awanturę, a woleliby, aby przeszło to 'bokiem', a jeszcze inni, chcieli reakcji idealnej - dostać wsparcie, rozmowy, ciepło, bliskość - a osób, które dostały taką (jak dla mnie - idealną) reakcję, było bardzo, bardzo mało... Anonymous - 2010-06-19, 09:59 myślę, że jakbym sama powiedziała rodzicom o mojej autoagresji dostałabym te reakcję prawie idealną. Ale cóż, teraz jest już inaczej, bo sami się o tym dowiedzieli, teraz tylko pytania 'po co to robisz?', na które po prostu nie odpowiadam. Anonymous - 2010-12-02, 10:13 Temat postu: Jak rozmawiać o tym ?? Witam Słuchajcie, proszę o pomoc. Jak wiecie ja się nie tnę, ale moja córka. Już jakiś czas o tym problemie - o cięciu - z nią nie gadałam. Może Wy moglibyście pomóc, jak chcielibyście, aby rodzice o tym z Wami rozmawiali, tzn w jaki sposób itp. Proszę o jakieś sugestie. Z góry dziękuję. Yennefer - 2010-12-02, 11:05 Ja bym chciała by nie krzyczeć na mnie ani nie bagatelizować tego co robię. Zapytać mnie o powody, choć trudno o nich mówić. Przede wszystkim okazać wsparcie i nie naciskać na mnie jeśli nie chce akurat wyjawiać wszystkiego co we mnie siedzi. Nie jest łatwo mówić o sobie bliskiej o tym, a tym bardziej rodzinie. Anonymous - 2010-12-02, 11:26 ja nie myślę krzyczeć, tylko jak rozmawiać aby zechciała mówić co się dzieje z nią, ja dążę do tego , aby jak najlepiej jej pomóc Yennefer - 2010-12-02, 11:33 Kurczę, to trudne tak powiedzieć. Bo ja nigdy nie za bardzo chciałam z kimś z rodziny o tym rozmawiać. Zresztą nigdy nikt się nie kwapił do tego, zwykle bagatelizowali... Jakie panują miedzy wami relację? Jesteście raczej bliskie sobie, prawda? Anonymous - 2010-12-02, 11:37 Anik, mnie zabolało jedno podczas rozmowy z mamą, to że ona moje czyny brała tak jakby na siebie. Usłyszałam: 'czemu mi to robisz?!', 'chcesz mnie zniszczyć?!', 'co ja ci takiego zrobiłam?!' To było najgorsze, nie pomyślała o mnie, że ja mam kłopot, nawet w tamtej trudnej dla mnie chwili, ona nie myślała o mnie tylko o sobie... W czasie rozmowy, pokaż jej, że jest dla Ciebie najważniejsza, i że wiesz, że to prawdziwy problem, a nie jej 'widzimisie'. |
||||||||||||
