Anonymous - 2009-12-17, 20:43 Małe przypomnienie:
A ja... ja nie rozmawiam. I nigdy nie będę. Nie zrozumieją, jestem pewna na 1000000000% i nie dam się przekonać, że może być inaczej. Anonymous - 2009-12-17, 22:43 Kilka osób z rodziny kiedyś wiedziało. Dwie ciotki, które same mają blizny przypominające o przeszłości i może ze dwie osoby, które po prostu się domyśliły. No i tata. On chyba powinien być na początku listy. Tyle że nie wie o powrocie. Rodzina, w moim przypadku, nie jest od tego, żeby wiedziała. Za to pewien krąg znajomych wie. Nigdy nie zrozumieją. Tylko ci, którzy są ze mną, przy mnie, gdzieś w okolicy i którzy sami przez to przeszli mogą powiedzieć, że mają o tym pojęcie. Anonymous - 2009-12-18, 23:49 Kiedyś powiedziałam, bo musiałam. Nie wiem dlaczego, ale zareagowała dziwnie moja mama. Normalnie jest w porządku. Ale chyba to był szok i nerwy bo powiedziała, że jestem głupia i powinni mnie zamknąć w psychiatryku. Potem milczała. Trochę ją rozumiem, bo jakby moje dziecko przyszło z takim problemem, a ja bym nie miała z tym nic do czynienia nie wiem co bym zrobiła pewnie bym tak samo zareagowała. Ale szkoda, że już z nią nie porozmawiałam... 
literówki edit by Sadu Anonymous - 2009-12-20, 21:18 u mnie wie maz i nikt wiecej.. No bo co ja bede zadreczac ludzi w pl o tym co robie w uk..jeszcze by sie za bardzo martwili a po co? Jestem pewna, ze moze moja mama by zrozumiala ale nikt wiecej.. mama widziala na rece rany ale dobry kit jest sprzedalam, ojca spokalam na przystanku i widzial ale milczal.. Anonymous - 2009-12-20, 21:41 u mnie nikt nie wie .. tylko kilka osób, które znam tylko i wyłącznie z internetu. Rodzice, znajomi, przyjaciółka myślą, że jest wszystko ok i nawet nie przychodzi im do głowy to, że mam z tym problemy. Anonymous - 2009-12-22, 22:57 Mama kiedyś odkryła przez przeczytanie pamiętnika, tydzień poprawy relacji, ale wygląda na to, że już o tym zapomniała i myśli, że to było kilka razy, tak o. Nie wie, że nie przestałam. To znaczy, teraz już przestałam, ale i o tym nie wie. Anonymous - 2009-12-23, 18:25 U mnie wie dawna przyjaciółka. I kilka nowych, poznanych w nowej szkole. Dowiedziały się tylko dlatego, że widziałam, że one też mają z tym problemy. No i oczywiście chłopak. Wie o wszystkim. A rodzina? Dla nich jestem bezproblemową i beztroską nastolatką. Nie wiedzą co się u mnie działo i skąd tak naprawdę są te blizny. Anonymous - 2010-01-09, 13:59 Powiedziałam kiedyś mojej mamie...bo jej bardzo ufam...rozpłakała się, po czym pokazała mi to samo pod zegarkiem na jej ręce...ale nie wie o tym, że nie skończyłam. Następnym razem, jak to zobaczyła, krzyczała i chciała mnie do szpitala psychiatrycznego wysłać. Poza nią wie tylko moja przyjaciółka i wy tutaj na forum. lit, int.//Aga Anonymous - 2010-01-09, 18:44 Fikcja... Jak jej o tym powiedziałaś? Długo się do tego zabierałaś? Nie żałujesz? Anonymous - 2010-01-10, 11:46 naamah666, byłam tak załamana...że myślałam o samobójstwie...ale moja mama zawsze była moją najlepszą przyjaciółką...ciężko mi było jej to powiedzieć, ale w końcu nie wytrzymałam, to było pod wpływem impulsu, jedna chwila, nie sądziłam nigdy ,że jej powiem. Żałuję bardzo...bo teraz mnie kontroluje...a nie chcę sprawiać jej przykrości...i powiem Ci ,że rozmowa w sumie nic nie dała, tylko mi z tym ciężko teraz. Anonymous - 2010-01-10, 13:27 Rozumiem Fikcja ... Zapytałam, bo kiedyś zastanawiałam się nad tym... Ale chyba jednak nie warto Anonymous - 2010-01-10, 14:59 naamah666, wiesz to zależy od tego jaki stostunek mają rodzice do takich rzeczy. Jeśli chcesz pomocy i nadzoru, to powiedz mamie czy tacie. Ja osobiście żałuję. Anonymous - 2010-01-10, 15:11
o tak, wiem co moi by zrobili ... więc wolę siedzieć cicho ... nikt się nie dowie, będę to dusiła w sobie i czekała, aż ktoś nie dowie się przypadkowo ... 
Anonymous - 2010-01-10, 15:14 Fikcja ja mam to już za sobą... Nie ma sensu mówić, o czymś, co było... Poza tym, mamie pękłoby chyba serce. Miałam jednak czasami takie głupie momenty podczas kłótni rodzinnych... W sumie, to mam nadal... Chwile, gdy na zarzut, że nic nie wiem o życiu, miałam ochotę podwinąć nogawkę spodni i udowodnić, że jednak coś tam wiem... Muszę się pozbyć tych pomysłów. To chyba naprawdę byłoby głupie. Anonymous - 2010-01-18, 16:54 tę rozmowę zaliczyłam do worka jednych z najgorszych wydarzeń w życiu... czułam się tak... poniżona po niej? zawiedziona nimi? z drugiej strony, czego się można było spodziewać... ale nie żałuję, dzięki niej znaleźli mi psychiatrę i wreszcie nie musiałam ukrywać, że od dawna sama chodzę do psychologa... lit. ort. edit by Sadu |
||||||||||||
