Anonymous - 2019-10-31, 17:45 Cappy, dlaczego byś chciała? Ignis - 2019-10-31, 19:51
I dlaczego wzbrania? Cappy - 2020-04-07, 18:42 Adenium, może by mnie tam zdiagnozowali, bo sama siebie nie umiem. Ignis, według niego nie mam takich przesłanek. Chociaż na początku jak mówiłam o ranach na rękach i pokazałam jej je, pytała, czy aby nie chcę. Anonymous - 2020-04-07, 19:46 Cappy, ja uważam, że szpital psychiatryczny to bardzo złe miejsce na próbę diagnozowania... Co z tego, że jesteś tam cały czas, skoro to miejsce może być przykre i stresujące, a w dodatku lekarza i tak prawdopodobnie zobaczysz raz w tygodniu na obchodzie? Inaczej to wygląda, gdy chodzi o leczenie, ale nie wierzę w pobyty diagnostyczne. chiroptera - 2020-04-07, 20:39
Kontaktu nie jest dużo, ale więcej niż ambulatoryjnie. Psycholodzy robią testy na miejcu, tak samo pewnie gdzieś na terenia szpitala/kliniki jest jakieś EEG, MRI, obchód jest codziennie, terapeuta zajęciowy też obserwuje funkcjonowanie codzienne, na spacerach itp. No i często jest szansa na dłuższy wywiad niż w przychodni. Pewnie co oddział, to różnica, ale tak to wyglądało u mnie. Oczywiście większość czasu to bezczynne siedzenie w czterej ścianach. Trochę kwarantanna. Anonymous - 2020-04-08, 00:46 chiroptera, byłam w jednym z najlepszych szpitali w Polsce i niestety nawet tam to nie wyglądało tak. Obchód rzeczywiście był codziennie, każdy miał chwilę, aby porozmawiać z lekarzem o swoim samopoczuciu, jednak psychologa widziałam raz (na testach, zaraz po przyjęciu) i mimo że chciałam się spotkać, to nie było takiej możliwości. Chodziło mi też o to, że w takich szpitalach są różni pacjenci, izolacja od rodziny i przyjaciół może być też dodatkowo przykra. Niekoniecznie to, jak zachowujemy się w szpitalu jest adekwatne do tego, jakie objawy towarzyszą nam na co dzień. Później niestety trafiałam już do gorszych szpitali, więc wyglądało to jeszcze gorzej. Nie zmienia to faktu, że szpital czasami jest konieczny i bardzo, bardzo może pomóc - np. w ustawieniu leków czy po prostu pilnowania kogoś, kto zachowuje się niebezpiecznie wobec siebie lub innych. Myślę, że rzadko jednak trafia się tam na odpowiednie warunki, aby diagnoza postawiona w szpitalu była cokolwiek warta. 20września - 2020-04-08, 01:56 needy, oddział 7F? 
Anonymous - 2020-04-08, 09:42 20września, nie, nie, nie aż tak sławny szpital. A co, Babiński pasuje do opisu  ?
20września - 2020-04-08, 09:57 needy, byłam w Babińskim (tylko nie na 7F) i z opisu podobnie - codziennie obchód, codziennie takie główne spotkanie z wszystkimi lekarzami dla każdej pacjentki w świetlicy, potem indywidualnie. Za to duży minus jeśli chodzi o psychologa. Widziałam może dwa razy przy rozwiązywaniu testów, tak to pani była bardzo zajęta. Same leki nie załatwią sprawy. Jakby tego było mało, to sama się zgłosiłam na izbę przyjęć (z polecenia pani z ośrodka interwencji kryzysowej), ale to do mnie zależało czy chcę dać się zamknąć na około miesiąc, czy nie. Wtedy chciałam. Czy chciałabym teraz? Gdybym była w baaaardzo złym stanie, to może.. Jednak uważam, że szpital to już poważna sprawa. Tak na co dzień to lepiej po prostu chodzić na terapię i do psychiatry jeśli jest taka potrzeba. Milijon - 2021-08-14, 15:30 No cóż, więc jestem i ja. Od czwartku na stacjonarnym. Niby nowy oddział, bardzo ładny, ale leżenie na sali z osobami, które płaczą, bo są przypięte pasami... Nic przyjemnego. Zakręcona - 2021-08-27, 00:24 Moja matka trafiła w tym tygodniu do szpitala psychiatrycznego, znaczy matka sama chciała iść (skierowanie dostała wcześniej od psychiatry, gdy jej się bardziej pogorszyło). Od około miesiąca było z nią gorzej, brakowało jej siły na cokolwiek. Wrzucała tekstami w stylu, że jedynie co jej zostało to zabić się. Sama w domu z nią nie czułam się bezpiecznie (w tym też to, że potrafiła do mnie podchodzić i szczypać mnie czy uderzać i pytać czy mnie to boli). Czułam się jakbym to ja była jej matką: pilnowałam czy leki brała bo i słyszałam od niej słowa, że leki jej niepotrzebne lub, że sama będzie dawki sobie ustalać. Najgorsze, że z rodzeństwa to ja z nią przebywam 24/H (tj. mieszkam w domu rodzinnym, teraz jeszcze nie pracuje to więcej czasu jestem w domu). Nie jesteśmy dobrym połączeniem: ona chora i ja z depresją. Teraz nie pomagałyśmy sobie, że przebywałyśmy razem w domu. Ratowałam się tym, jeśli można tak to nazwać, że mówiłam jej, że skoro takie rzeczy może mówić mi to też powinna swoim innym dzieciom też to mówić. koniec końców i tak czułam się, że zostaje z tym sama. Bo oni (rodzeństwo) przychodzili i mogli odejść (w sensie wracali do swoich domu) i odciąć się od tej sprawy. Brat nawet raz rzucił, że skoro ja jestem w domu to po co matka do niego dzwoni. Matka jest w szpitalu: z jednej strony zastanawiam się jak ona tam pobyt przeżyje, czy wszystko będzie w porządku, z drugiej strony czuje się winna bo czuje ulgę, że jej w domu nie ma bo nie słyszę tych jej słów o samobójstwie, lekach itd. Krzysiu - 2021-08-28, 17:18
Rainbow - 2021-08-31, 10:45 Tęsknie za swoim psychiatrykiem, personelem, pacjentami. Z chęcią bym tam wróciła na miesiąc czy dwa. Euphoriall - 2021-09-01, 08:47 Zakręcona, winna to możesz się czuć tego, że rodzeństwa nie zglanowałaś jeszcze. Najlepiej zwalić opiekę na jedno z rodzeństwa, a potem się swojego i swoich praw dochodzić, bo niestety, ale to jest tak pospolite, że mnie mdli. Sama miałam taką sytuację u siebie w rodzinie, scyzoryk się w kieszeni otwiera jak sobie o tym przypomnę. Zakręcona - 2021-09-18, 18:02 Matka wróciła ze szpitala... źle to zabrzmi, ale nie cieszę się z tego powodu. Tam ktoś ją pilnował, w sensie to nie byłam ja... choć teraz dobija mnie fakt, że jak wróciła to słyszałam jej komentarze, że tego nie zrobiłam, tamtego nie zrobiłam, czemu tu tą rzecz przestawiłam itd. po prostu sz..g mnie trafia... |
||||||||||||
