Anonymous - 2016-09-22, 10:10
Właśnie, co w niczym nie pomaga. Siedzisz, jak roślina. Nudzi Ci się i można zwariować. Nie ma żadnych zajęć. Modlisz się, żeby zdechnąć, albo zdążyć powiesić się na kratach w kiblu. Żeby wyjść musisz kłamać, że jest super. Wychodzisz i żyjesz. Bierzesz leki. Lepiej czuje się w domu przyjmując leki, niż w szpitalu, w którym wręcz umieram psychicznie... Niedotykalna - 2016-09-22, 11:02 xTwirro, Nightmare, nie mieliście szczęścia trafić do dobrej placówki, ale nie uogólniajcie, bo naprawdę są miejsca gdzie można otrzymać fachową, a przede wszystkim SKUTECZNĄ pomoc. Między innymi ja jestem tego przykładem. Anonymous - 2016-09-22, 11:03 Niedotykalna, potwierdzam słowa. Mi szpital psychiatryczny uratował życie. Nie ma co straszyć innych i uogólniać na swoich przeżyciach. Nie wszędzie tak jest. Niedotykalna - 2016-09-22, 11:12 Akyrp Ratavuli, dokładnie. Mi szpital też ponad 20 razy naprawdę uratował życie, a lekarze, terapeuci i różnego rodzaju zajęcia terapeutyczne (nie, nie mówię o robieniu kwiatków z bibuły) pozwoliły mi się na nowo odnaleźć i wrócić do społeczeństwa. Problem niestety polega na tym, że do takich klinik dostać się bardzo ciężko (no chyba, że ktoś na stałe się tam leczy i terapeuta czy lekarz jakoś to załatwia), zazwyczaj trzeba czekać w kolejce, nierzadko nawet rok. Z kolei szpitale rejonowe, które przyjmują od razu, zawsze, są niestety przepełnione i niedofinansowane, przez co brakuje personelu, zajęć, a warunki bytowe bywają fatalne. Jeremi - 2016-09-22, 21:54 Czy dość pokaźne samookaleczenia bez zamiarów samobójczych mogą stanowić podstawę do umieszczenia człowieka w szpitalu psychiatrycznym wbrew jego woli? Niedotykalna - 2016-09-23, 08:51 człowiek, podstawę mogą stanowić tendencje (nie myśli!) samobójcze, stanowienie zagrożenia dla innych lub aktywna psychoza, a także sytuacja gdy ktoś jest chory lub ma zaburzenia i z tego tytułu nie może ponosić odpowiedzialności karnej, ale dopuszcza się łamania prawa. Przy czym z doświadczenia wiem, że niektórzy lekarze "myśli samobójcze" podciągają pod "tendencje", a wtedy na podstawie ustawy o ratowaniu zdrowia i życia pacjent może być hospitalizowany bez zgody. Jednak duże samookaleczenia niosą ze sobą ryzyko przypadkowego samobójstwa... no i nie wiem jak jest w takim przypadku. Porcelaine - 2016-10-01, 21:21 Jest tutaj ktoś kto był w szpitalu psychiatrycznym i mógłby odpowiedzieć mi na parę pytań na PW? Dostałam skierowanie od psychiatry i jestem trochę przerażona. 
aga_myszka - 2016-10-01, 21:22 Widzę mazowieckie w profilu. Do którego szpitala dostałaś skierowanie? Porcelaine - 2016-10-01, 21:24 Do szpitala w Józefowie. aga_myszka - 2016-10-01, 21:32 Nie wiem, czy Yennefer tam kiedyś nie była... Anonymous - 2016-10-01, 22:42 Annie_, Marianna była, co prawda nie w [nazwa miasta], tylko w pobliżu w [nazwa miasta], ale może mieć jakieś informacje na ten temat. Zapytaj ją, jeśli będzie miała jakieś informacje to na pewno Ci ich udzieli. Zedytowano na prośbę użytkownika. // Myszka niewidzialna_ - 2016-11-24, 23:23 Pamiętam, że podczas jednaj sesji u psychologa zaczęłam o tym mówić. Że boje się, że tam trafię itp, a potem razem przeglądałyśmy w internecie opinie i zdjęcia pobliskich szpitali. Tak, to było dość zabawne, choć nadal trochę się obawiam tego miejsca. Euphoriall - 2016-11-24, 23:37 niewidzialna_, nie powinnaś się obawiać, ale też nie cieszyć. Jak jest konieczność - to idziesz. Tak jak w "tradycyjnym", masz wyrostek do wycięcia - kładziesz się, zabieg, rekonwalescencja i tyle. Wiadomo, że w psychiatrykach to trwa dłużej, czasem znacznie dłużej, ale chodzi mi o to, jak powinnaś do tego podchodzić - nie na zasadzie lęku, a troski o swoje zdrowie. Czujesz się na tyle źle, że potrzebujesz większej opieki, to idziesz, podleczą Cię i wychodzisz. Klimat szpitala/oddziału psychiatrycznego rzeczywiście inny, bardzo specyficzny. Ale też nie idziesz tam rekreacyjnie, rozrywkowo, a po podleczenie. Niedotykalna - 2016-11-25, 09:04 Szamanka, w całej rozciągłości popieram! 
xannthepug - 2016-11-29, 12:56 Słuchajcie, ciągłe ataki paniki... Upieram się żeby nie iść, ale psychiatra już coraz bardziej sugeruje żeby się tam udać, a ja ledwo żyję, ciągle się trzęsę jak galaretka i nie wiem nawet czego się boję. Jak później jest z pracą? Będą wypytywali bardzo na rozmowach? Tego najbardziej się obawiam, macie jakieś doświadczenie w tej sprawie? 
|
||||||||
