PanFoster - 2013-12-08, 00:13 Mi zawsze wychodzi wynik tak duży, że powinienem chyba według tej skali dawno się zabić. 
lea - 2013-12-08, 15:11 Depresję to ja mam od lat, a więc byłam jeszcze dzieciakiem jak się zaczęło. Jeżeli chodzi o "testy na" jakie się wypełnia w necie, to "mój stan wymaga hospitalizacji". Otto - 2013-12-08, 15:16 Depresja? hmm... mam takie straszne wahania nastroju, raz czuje się w euforii sądzę że radzę sobie w życiu i jestem naprawdę wartościowym człowiekiem a po chwili myślę jak się zabić bo czuje się osamotniony i beznadziejny. Czy to objawy depresji? napewno mam jakieś zaburzenia, w styczniu idę do psychologa, mam nadzieję że wyśle mnie do psychiatry który zapisze mi jakieś tabletki na ustabilizowanie nastroju. lea - 2013-12-08, 15:34 Otto,
PanFoster - 2013-12-08, 15:38 lea, możesz podać źródło? Mustela Nivalis - 2013-12-08, 15:41 No proszę. A już myślałam, że ktoś wyskoczy z borderem.
Poza tym, raczej nie polecam diagnozy na podstawie internetów, raczej kierunek - lekarz. lea - 2013-12-08, 15:52
http://www.poradnia.pl/ch...ubiegunowa.html
Ach, te diagnozy chorób przez google! 
Oczywiście, to tylko takie przypuszczenie - kierunek lekarz, jak najbardziej wskazany. PanFoster - 2013-12-08, 15:54 lea następnym razem podawaj źródło, albo autora cytatu. lea - 2013-12-08, 15:59 Tak jest! Anonymous - 2014-01-05, 16:40 Nie myślałem że aż taki zły wynik mi wyjdzie, choć tabletki od rodzinnego dużo mi pomogły, też czekam na wizytę u psycholoszki. Pisownia... | Muszkieterka aga_myszka - 2014-01-08, 14:58 Przygotowana przez ITAKĘ broszura o depresji u młodzeży. deseline - 2014-12-10, 14:48 Mi wyszło, że cierpię z powodu bardzo ciężkiej depresji... Anonymous - 2015-04-25, 02:31 Temat postu: Czy to można nazwać depresją? Hej. Kilka miesięcy temu byłam u psychiatry - o ile tą "sympatyczną" Panią da się nazwać profesjonalną znawczynią w tej dziedzinie - i niepewnie stwierdziła u mnie depresję, lecz 20 minut powierzchownej rozmowy nie może tego potwierdzić, a wylewność u mnie też nie jest mocną stronę. Od 9 miesięcy widzę jak ucieka ze mnie życie. W sytuacjach w których cieszyłabym się, jak zapewne każdy człowiek, jestem niewzruszona, nic mnie nie obchodzi. Ulotniło się ze mnie poczucie szczęścia, za to nieustannie czuję się winna, bezwartościowa i denna, tak jakbym nie miała prawa bytu i już nawet nie czuję, że mogłabym być przydatna. Przez to nie mogę też spać. Wcześniej miałam napady agresji, doprowadzało mnie to do chorego obłędu, byłam cała rozpalona i nie mogłam przestać płakać, walić pięściami w ściany. Uporczywie chciałam popełnić samobójstwo. Teraz jestem totalnie zblazowana, niemniej nie odczuwam szczęścia. To na czym mi zależało i znaczyło wszystko w dramatycznie szybkim czasie straciło jakąkolwiek wartość. Nie umiem się wzruszyć, często odczuwam apatię i wstręt w stosunku do ludzi, mimo że wiem, iż nie ma ku temu powodów. Widzę jak mało współczucia i empatii okazuję ważnym dla mnie ludziom, mimo że jeszcze niedawno oddałabym za nich życie. Życie mnie wycieńcza, mimo że staram się znaleźć w sobie odrobinę chęci do życia, ale te starania które przyprawiają mnie o paranoję i istne zawroty myśli są nieskuteczne. Czuję, że problem mógł pojawić się rok temu, a raczej wtedy zaczął się rozwijać i kulminacyjny moment nastąpił we wrześniu ubiegłego roku. Robiłam różne testy internetowe na depresję (wiem, że to mało wiarygodne źródło) i jak na razie wszystko wskazuje na depresję. Morcades - 2015-04-25, 11:17 Przeniosłam temat do odpowiedniego działu
Anonymous - 2015-04-25, 11:22
Jeżeli psychiatra na wstępnej diagnozie stwierdza depresję, to istnieje spore prawdopodobieństwo, że w istocie jest to depresja. Zobaczysz jak zareagujesz na leczenie - mam nadzieję, że leki Ci już za miesiąc-dwa pomogą. |
||||||||||||||
