Anonymous - 2014-02-01, 16:12
W moim domu w którym mieszkam obecnie nie czuję się jak w obecnym domu. Czuję się raczej bezdomna. W domu swojego narzeczonego, gdzie zamieszkam niedługo czuję się dobrze. Ale tak na prawdę to nigdy nigdzie nie czułam się jak w domu. Tak na serio. Forever Alone - 2014-02-01, 16:51
Słowo dom od dawna kojarzy mi się jedynie z budynkiem. Nigdy nie miałam jakiegoś ciepłego i kochanego domu, ale nigdy nie był mi tak obojętny, a wręcz nieprzyjemny, jak jest od 3-4 lat. 
Ostatnio czuję się bezdomna. Jedyne miejsce, gdzie mogę sobie pozwolić na odrobinę swobody to mój pokój. Jednak wciąż nie mogę być w 100% sobą. We własnym domu nie czuję się jak w domu. 
Jeszcze niedawno powiedziałabym tak, ale w tej chwili nie jestem pewna.
Axxie - 2014-02-01, 17:33
Miejscem, w którym powinniśmy znajdować ciepło, zrozumienie i móc czuć i zachowywać się swobodnie.
Tak, mam, jednak na pewno nie nazwę go takim domem jakim był kilka lat temu.
Jak w prawdziwym domu? Ciężko mi powiedzieć. Chyba moje analizowanie świata doprowadziło do tego, że nie mam miejsc w których mogłabym się schronić.
Myślę, że tak, jednak ja nie jestem przekonana do nich.
Dom to także przynależność do grupy, której ja niestety nie odczuwam i to cholernie boli. Chciałabym mieć prawdziwy dom w przyszłości. Anonymous - 2014-03-21, 08:39 Mam dom ale nie mam własnego kąta. Czuje sie jak szczur w klatce pełnym innych szczurów. [ Komentarz dodany przez: PanFoster: 2014-03-21, 08:52 ] Konto można mieć w banku od (chyba) 16 roku życia. W domu są kąty. 
Bezbarwna - 2014-03-21, 22:32
To nawet nie jest tak źle, szczury to z natury zwierzęta stadne- ich im więcej tym lepiej. 
Jednym z bezpieczniejszych miejsc. Lokacją wsparcia, troski i miłości.
Nie.
Raczej nie. Za bardzo brakuje mi takich uczuć, ciepła. Z drugiej strony nie czuję się też bezdomna. Tyle że mój dom traktuje jako taką własną, prywatną samotnię. Jest mi w nim względnie dobrze ale równie dobrze mogłabym siedzieć tam sama i w niczym by mi to nie przeszkadzało.
Nie i raczej nie będę mieć. Morricorne - 2014-03-28, 23:07 Czy w domu czuje się swobodnie,bezpiecznie itp? Odkąd wróciłem do Polski. Siędzę u matki. Ostatnimi czasy mam codziennie awantury z błahych powodów. Cały dzień hałas. Moje rodzeństwo dolewa jeszcze oliwy do ognia. Ciągle się biją,matka na nich wrzeszczy bo się tym stresuje. Mnie też już po woli ten ciągły hałas,wyzywanie doprowadza do rozstrojenia nerwowego. Zaczynam zachowywać się jak moje rodzeństwo. A jestem z natury bardzo spokojnym człowiekiem. Czekam do 10/15 i spadam pomieszkać u dziadka. Bo już ledwo wyrabiam. Wracając do tematu, tutaj u mamy nie czuję się zbyt swobodnie. Mimo iż jestem wśród swoich. Nie wiem dlaczego. Zawsze byłem chyba aspołeczny. Cóż czas pokaże. Pozdrawiam zmeczony - 2014-03-28, 23:43
Jestem jednym z wielu ludzi z małych i średnich miast, którzy opuścili dom rodzinny stosunkowo wcześnie jak na polskie warunki tj. w wieku 19 lat. Wiadomo, że materialnie byłem przez pewien czas uzależniony od rodziców, ale jednak więcej czasu spędzałem poza niż w domu. Obecne czuje się trochę jak bezdomny. Mam dom gdzie mieszkają rodzice, ale to nie jest już do końca mój dom, wychowałem się w nim, mam związane z nim wspomnienia z dzieciństwa, ale to już jednak jest miejsce w którym przebywam sporadycznie. Mieszkanie które wynajmuje też nie jest moim domem, tylko miejscem w którym sypiam. Nie mam kobiety z którą mógłbym zamieszkać, nie mam też swojego mieszkania. Jest to smutne, ale znam wiele takich przypadków - chyba dlatego tak mi brakuje jakiejś kotwicy w życiu  każdy chyba potrzebuje jakiegoś punktu zaczepienia...
mistral - 2014-03-30, 17:19 Może nie wiem co mówię, bo nigdy nie miałam okazji sprawdzić, ale wydaje mi się, że tylko mieszkając sama mogłabym poczuć się jak w domu - swobodnie, bezpiecznie i spokojnie. Może to nieprawda, może nie chodzi o ludzi tylko o to, że chciałabym mieć swój kąt, który wyglądałby tak jak bym chciała i mogłabym robić to co chcę. Często wyobrażam sobie, że miałabym taki wygodny materac z ładną pościelą, poduszki, dużą szafę na ubrania, półkę na książki, jasnobeżowy dywan i rolety, ogólnie byłoby tam mało rzeczy, tylko te potrzebne, bo nie znoszę zbieractwa. W aktualnym miejscu zamieszkania czuję się trochę jak piąte koło u wozu, jakbym zajmowała cenną w tym małym mieszkanku przestrzeń należącą do kogoś innego, jakby nie było tu dla mnie miejsca. A zresztą przestrzeń nie ma aż takiego znaczenia, liczą się ludzie i właśnie na tym polega problem. Nie wiem czy kiedykolwiek nadejdzie taki moment, że będę mogła się stąd wyprowadzić, ale już nie mogę się doczekać. zmeczony - 2014-03-30, 18:12
Tak to działa do pewnego czasu. W pewnym momencie, jeżeli jesteś ciągle sam/sama takie miejsce przestaje być czymkolwiek jak tylko miejscem. Obojętne jak być go nie urządziła i czego z nim nie zrobiła. "Dom" buduje się z innymi ludźmi... bez innych ludzi można mieć swoje "terytorium" ale to nie jest dom
Mustela Nivalis - 2014-03-31, 08:23 Od kilku lat prowadzę cygańskie życie. Raz tu, raz tam, raz przyczepa kempingowa, raz hytta, raz duży dom i znowu małe, ciasne mieszkanko. Wszystko ze świadomością tymczasowości, nietrwałości i dużą dozą niepewności, czy uda się "oznaczyć" i oswoić teren, bo jutro tam może mnie już nie być. Zawsze na koncie zachomikowana stosowna kwota, która pozwoliłaby w czarnej godzinie, kiedy nie ma już odwrotu wsiąść w samolot. Sporo roztrwonionej biblioteczki i garderoby w dziwnych miejscach, w większości bezpowrotnie utraconej. Trudno mi jest w takich warunkach gdzieś poczuć się jak u siebie. Mam gdzie spać, umyć się, zjeść, ale nie zdarzyło mi się poczuć tego "czegoś", tak, to tu, właśnie tu stworzę dom, tu moje miejsce. Najbliższa temu uczuciu byłam w pewnej malutkiej kawalerce w Galway w Irlandii, ale to raczej zasługa klimatu, jaki tworzył mój gospodarz wraz z gwarem starówki. Jeszcze na zapuszczanie korzeni, wsiąkanie na tyle, by myśleć o "domu", przynależności, swobodzie, jest chyba dla mnie za wcześnie. No i na pewno nie pomaga w tym postawa mojego partnera, który jest jeszcze bardziej niespokojny niż ja, gdy osiada w jednym miejscu. Spóźnimy się z papierologią i będą grozić konsekwencje? Walić to, jedziemy do innego kraju. W jakimś miejscu dłużej jest niż rok? Może by wyjechać gdzie indziej...
zmeczony - 2014-03-31, 09:29 W ciągu ostatnich 10 lat przeprowadzałem się 8 razy. Co prawda w obrębie tego samego województwa, ale to naprawdę wpływa na poczucie całkowitej tymczasowości. Nie sposób się przywiązać do jednego miejsca
Mustela Nivalis - 2014-03-31, 09:50 U mnie będzie to z jakieś trzynaście miejsc (albo i więcej, strach liczyć) w ciągu trzech-czterech lat. Przez ten czas dodatkowo oduczyłam się "oswajania", co jeszcze bardziej utrudnia sprawę. W moim obecnym otoczeniu jestem od końca września, a ciągle jest dla mnie obce i traktuję je bardziej z turystyczną ciekawością niż z perspektywą wsiąkania i nie potrafię się przestawić, choć teoretycznie mogłoby mi to pomóc choćby w lękach czy zmianie myślenia na bardziej perspektywistyczne. 
Anonymous - 2014-03-31, 13:15 Otoczenie próbuje mi wcisnąć, że nowe mieszkanie to będzie mój dom. Nie. To będzie kolejna tymczasowa przystań, tyle, że odrobinę bezpieczniejsza. Neko - 2014-04-01, 10:32
Miejscem gdzie można czuć się bezpiecznie i swobodnie, spokojny azyl gdzie po całym dniu bieganiny można rozwalić się wygodnie na ulubionym fotelu czy we własnym łóżku, w najwygodniejszych szmatach i się zrelaksować.
Nie, nigdy nie czułam się jak w domu. Jedynie w mieszkaniu mojego chłopaka przez jakiś czas, do niedawna...
Jak w domu nie, moje miejsce, mój azyl to od pewnego czasu ulubiona ławka niedaleko parku i kościoła.
Miejsca nie, ale ludzi już bardziej...
Najlepiej czuję się kiedy nie ma mnie w tych czterech ścianach, zbyt mocno kojarzą mi się z bólem. Lepiej czuję się na "mojej ławce". Cichy - 2014-04-01, 13:11
Dom jest moją twierdzą. Miejscem gdzie mogę odreagować cały stresujący dzień.
Od dłuższego czasu nie. W domu czuje się jak w więzieniu i marzę żeby stamtąd uciec.
Do zeszłego tygodnia to mieszkanie mojej dziewczyny a na dzień dzisiejszy nie mam takiego miejsca.
Tak siedząc na strzelnicy lub nad odrą i wpatrując się w płynącą wodę.
Tak mam takie miejsce i takich ludzi np. dom mojej babci a jako osoba to moja dziewczyna.
Najlepiej czuje się z dala od domu w moim azylu nad rzeką gdzie mogę wszystko przemyśleć i nie żyć tym co jest teraz. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
