Skończę w tym roku 20 lat. Jestem szczupła, zawsze byłam. Jako dzieciak miałam nawet lekką niedowagę, a w gimnazjum miałam problemy z odżywianiem. Bawiłam się na dworze jako ostatnie pokolenie bez tabletu przy pępowinie. Jakiś basen, rower, gra w piłkę, zwykły wf na którym szlo mi raz lepiej, raz gorzej. Przed 6 klasą się przeprowadziłam, nowa klasa, nawet ten wf lubiłam, próbowałam zacząć biegać, chodziłam przez kilka miesięcy na judo, jeździłam nadal na rowerze, najczęściej z rodzeństwem. Przyszło gimnazjum, poszłam do szkoły, gdzie mieliśmy "obowiązkowe zajęcia dodatkowe" w tym szachy oraz taniec towarzyski w ramach jednego z wf w tygodniu. Szachy po czasie olałam, bo przestałam rozumieć, na wf zaczęłam szukać okazji by nie ćwiczyć, gdy klasa zaczęła mnie nękać. Byłam na kilku lekcjach tańca jazzowego hip hopu w MDK. Po wakacjach zmieniłam szkołę. Tam z ludźmi było jeszcze gorzej, więc na wf czułam się strasznie... Z wyjątkiem lekcji na których szło mi bardzo dobrze; skok w dal, gimnastyka, czasami biegi. Później niejednokrotnie po prostu źle się czułam i nie miałam siły przez głodzenie się. W ferie znów kilka lekcji tańca nowoczesnego i hip hopu. Gimnazjum się skończyło, poszłam do szkoły średniej i nadal nie miałam stałej aktywności fizycznej. Z początku mieliśmy normalny wf, niestety z innymi klasami, w tym z ludźmi z byłej szkoły... Później nie mogłam przez jakiś czas ćwiczyć po pobycie w szpitalu. W drugiej klasie, rok później skręciłam kolano i to dość poważnie. No i się to tak ciągnie do dziś, na zwolnieniu z wf, między jednym ortopedą, a drugim, bo boli. Są dni, gdy tego nie zauważam, ale są tygodnie, gdzie jest źle. Dowiedziałam się po czasie, że powinnam była zacząć fizjoterapię wcześniej ale cóż... Nie ma to jak służba zdrowia. Podsumowując żyję sobie, chodzę, nawet ku własnemu zdziwieniu przetańczyłam całą studniówkę, ale to co się pękło to się nie odpęknie, więc przeskakuje i czasem zatruwa mi życie, a czasem nie. Ciągle słyszałam, że tego nie mogę, tamtego nie mogę więc się bałam już próbować czegokolwiek. Pierwszy raz od urazu poszłam na łyżwy tej zimy. Minęło ponad dwa lata... Choć fakt faktem w tym czasie Zaliczyłam i takie okresy, że przez kilka dni nie byłam praktycznie w stanie chodzić.