LadyDracula - 2012-10-14, 17:25 Temat postu: Szkoła jako ucieczka? Postanowiłam założyć ten temat, ponieważ nie wiedziałam, w jakim miejscu porozmawiać o tym z wami. Ja doszłam do wniosku,że szkoła,to dla mnie ucieczka od domu. Zakład maskę szczęśliwej dziewczynki i udaję,że wszystko jest dobrze. Poza kilkoma osobami większość zna mnie, jako wesołą, zadowoloną, roześmianą. W szkole samą siebie niekiedy okłamuję... wmawiam sobie,że jest ok. Wracam do domu i budzę się,po chwili jest źle. Co o tym myślicie? opcjonalna - 2012-10-14, 17:48 Powiem krótko - witaj w klubie. Też stwarzam pozory bycia wesołą. Myślę, że to nic innego jak chęć akceptacji, bądź jej zwiększenie, by podnieść samoocenę. Idziesz do szkoły, gdzie ludzie Cię tak na prawdę nie znają, a oceniają po tym, jaka jesteś w szkole. Myślę, że bardzo wiele osób tak robi. LadyDracula - 2012-10-14, 17:50 Choć ostatnio zauważyłam pogorszenie... mam wrażenie,że ludzie z klasy się ode mnie nieco odcięli. Od początku wyróżniałam się nieco innym ubiorem, upodobaniami... więc to raczej nie z tego powodu. Może to dlatego,że ten mój równoległy świat stracił rację bytu w ostatnim tygodniu? Byłam smutna, płakałam kilka razy... czuję się teraz nieco samotna w klasie. A dawniej tak nie było. Anonimowa. - 2012-10-14, 18:11 Ja juz z tym nie musze walczyć ( odosobnieniem , czy samotnością w klasie). Doszłam do wniosku, po około 3 latach , że nie ma sensu starać się, zdobywać na siłę znajomych, czy mieć z kim porozmawiać. Jeżeli ktoś coś do mnie ma to pyta się i na odwrót. W większości przypadków szkoła i znajomi będący w niej są tylko na okres trwania nauki. Potem przetrwają nieliczne , a i tak nie na zawsze. Z tego co wiem najbardziej stabilne są przyjaźnie zawarte podczas studiów. Ale rzeczywiście szkoła jest pewnego rodzaju odskocznią, chwilowa zmiana otoczenia. Też przybieram maskę , ale jej stopień ma na celu tylko i wyłacznie ukrycie strachu , lęku, obawy i nieufności. Fenoloftaleina - 2012-10-14, 18:23 Hm, mam tak samo. Po prostu wiem, że ludzie wolą się trzymać osób szczęśliwych, uśmiechniętych. Dlatego staram się taka być. Dopiero po powrocie do domu, mogę ściągnąć z twarzy fałszywy uśmiech. LadyDracula - 2012-10-14, 18:29 ja zauważyłam,że w ten sposób samą siebie przekonuję... że jest dobrze. Wmawiam to sobie. Żyję w zakłamaniu. Aż w końcu chyba przestałam. SoSad - 2012-10-14, 20:30
Dokładnie. Choć niekiedy bywają dni kiedy wracam szczęśliwa i ten błogi stan utrzymuje się całkiem długo. Jednakże to prawda, że będąc wśród ludzi człowiek nie zawsze może być/jest sobą. LadyDracula - 2012-10-15, 20:59 Właśnie. Odkąd chodzę nieco smutniejsza, bardziej poważna, odmieniona, mam wrażenie, że moja więź z klasą, dotychczas mocna, osłabiła się. Spacja po znakach interpunkcyjnych. | Nmh SoSad - 2012-10-16, 06:41 LadyDracula, no bo tak jest. Też to zam z własnego doświadczenia. Jeśli nie jesteś uśmiechnięta i zadowolona to nikt nawet do Ciebie nie podejdzie. Anonymous - 2012-10-16, 13:19 Też tak mam. Szkoła była i jest dla mnie ucieczką od problemów. Nauką zagłuszam przygnębienie (w szkole), bo w domu ciągle leże patrząc w sufit albo godzinami bujając się. JEdnak nieraz mi się nie udaje... i nie idę do szkoły albo zrywam się z połowy lekcji. Anyone - 2012-10-16, 15:20 Dla mnie też szkoła jest ucieczką w pseudoszczęśliwość. Tam jestem anonimowa, bo nikt nie zna prawdziwej mnie. Jeśli nie będę paplać o głupotach, chichotać i się wydurniać, zostanę uznana za dziwną, smutną, złą, głupią itd. Ludzie już nawet o nic nie pytają, tylko wydurniają się, przestaję dlań istnieć, co jest dla mnie całkiem korzystnym układem. W domu tylko odrabiam lekcje, uczę się bardzo niewiele. Rozwijam się w tym, w czym chcę się rozwijać, nie wciskam się w schematy podstawy programowej i inne rzeczy tego typu. Siedzę na lekcjach, słucham jak biedny nauczyciel się produkuje i myślę. To mi wystarcza. Dom to zupełnie inna sprawa. LadyDracula - 2012-10-16, 21:23 Przestaję sobie radzić z tym, że w szkole nie jestem już tak traktowana jak wcześniej. Pamiętacie może, jak na początku pisałam, że klasa mnie lubi, nie mam problemu z kontaktem itp... to się zmieniło. Nie umiem już udawać, że czuję się dobrze. Spacja po znakach interpunkcyjnych. | Nmh marzyciel - 2012-11-07, 21:15 Ja też codziennie byłam w szkole roześmiana, mam jakieś tam swoje odpały. Właśnie ostatnio się zmieniłam i kilka osób to zauważyło. Poza tym zresztą w szkole wybiegłam z jednej z lekcji, bo wybuchłam... Wylądowałam u psychologa. Od tamtego czasu jest trochę inaczej, jedna z koleżanek zauważyła blizny. Nie zrozumiała tego, zresztą nie oczekuję od nikogo zrozumienia. Może to i lepiej, bo już miałam trochę dość udawania. LadyDracula - 2012-11-28, 21:43 Zaczęło się... znowu. Gdy tylko się uwolniłam... Jadę do szkoły busem i wiem, że jest nie najlepiej. Czuję się przybita. A gdy tylko zobaczę ludzi z klasy - uśmiech. Dawniej nawet nie wiedziałam, nie zwracałam uwagi na to, że takie coś ma miejsce, nie myślałam o tym. Teraz fakt, że nie panuję nad tą moją udawaną wesołością, mnie przeraża. To się dzieje wbrew mojej woli. Nadal nie widzę poprawy. Po znakach interpunkcyjnych stawiamy spację. | Nmh NothingSpecial - 2012-11-28, 22:03 Znam to i to jak dobrze. W szkole codziennie śmieję się do bólu brzucha i jestem wesoła. LadyDracula, robię to samo, też wmawiam sobie, że jest dobrze, że skoro teraz jestem roześmiana to będzie tak jak zostanę sama i wrócę do domu. Niestety tak nie jest. Próbowałam się podzielić moim smutkiem z bliższymi koleżankami, ale widać, że nie rozumieją, zmieniają temat i przekonałam się, że nie mam co szukać wsparcia. |
||||||||
