Rainbow - 2014-02-14, 16:03 Kiwam się coraz częściej i coraz bardziej. Po prostu siedzę, siedzę, zapominam się i kiwam. Różnie. Nieraz na boki, nieraz przód - tył. Nie potrafię tego kontrolować. Nie mam depresji, chory sierocej. Znaczy hm. nie mam stwierdzonej. Evi - 2014-02-15, 00:33 Mi też często się zdarza bujać w przód i w tył w sytuacjach dużego napięcia nerwowego, ogromnego smutku, silnych emocji... szaman676 - 2014-02-15, 00:48 Nie mam 
Anonymous - 2014-02-15, 14:51
Mam tak samo, odkąd pamiętam. Skierka78 - 2014-02-15, 19:23 Bo taki bujanie bardzo uspokaja. Kojarzy nam się z etapem bezpieczeństwa w ramionach najbliższej osoby, a wiele z nas przeżywa leki i takie bujanie powoduje ukojenie. Morcades - 2014-02-17, 10:05 Miałam okres kiedy się bujałam, ale jakoś samo przeszło. Najczęściej wieczorami, kiedy siedziałam sama w pokoju i potrzebowałam czyjejś obecności, mając przy tym świadomość, że A. jest w domu z żoną... biały królik - 2014-02-18, 13:51 Czasem się na tym przyłapuję przy monotonnych czynnościach lub np. przy oglądaniu filmów lub dłuższym siedzeniu w jednym miejscu. Anonymous - 2014-02-19, 17:51 Myslalem ze tylko ja sie bujam ale widocznie nie jestem sam. bujajmy sie wszyscy http://www.youtube.com/watch?v=vfiCbjfHyKA W rytmie SKA  
inspire2306 - 2014-02-20, 01:53 W ostatnim czasie podczas stresu trudno mi opanowac bujanie sie, badz nerwowe ruszanie nogami/stopami lub rekami/dlonmi, pomijajac, ze zwykle i tak czyms sie bawie (np. wyzwalaczem na szyji  ). Najgorsze jest to, ze czesto lapie sie na tym w miejscach publicznych. Na terapii tak macalam caly czas wisiorek, ze terapeutka caly czas na to patrzyla i czasem ja to rozkojarzalo. Z tym, ze na terapii to jeszcze pol biedy, tam moge byc szczera i nie musze chowac sie z moimi myslami, przeszloscia i zachowaniem. Gorzej ze szkola, zdarzylo mi sie juz zaczynac bujac podczas lekcji, ale w miare szybko staralam sie to ogarnac, niestety odruchow konczyn nie jestem w stanie pohamowac. A tak bardzo nie chcialabym zwracac na siebie uwagi.
pinkrabbits - 2014-07-19, 18:32 Z bujaniem nigdy tego nie miałam, nawet przy atakach płaczu jako dziecko raczej siedziałam prosto i tylko ramiona mi latały. Za to zawsze mam coś z palcami, gryzę skórki, coś skubię, bawię się naszyjnikiem albo pierścionkiem
dokładnie tak
Pamiętam jeszcze jako dziecko mówiłam, że swędzi mnie między palcami u stóp albo rąk i musiałam je jakby krzyżować. Zrobiono mi mnóstwo badań i nic. Teraz już wiem, że to była jakaś wczesna nerwica natręctw albo coś w tym stylu
Arche - 2014-08-12, 00:18 Po każdej kłótni z rodzicielką zamykam się w pokoju, rzucam na łóżko i kołysze się w przód i w tył, gryząc przy tym palca. Zawsze gdy mój płacz zapowiada się na dość "mokry"tak robię. To... Mnie uspokaja. Czasem robie to bez opanowania, bardzo szybko, jakbym wpadła w trans, miała histerie.. Usagi - 2014-08-15, 10:20 Mam to w stanie silnego stresu, kolejnej histerii albo jakiejś długiej bezczynności. Czasami nawet u siebie tego nie zauważam, dopóki ktoś mi tego nie powie. A do tej pory śpię z kciukiem w ustach. Trochę to wstydliwe, ale nie mogę inaczej zasnąć. ;-; NobodyListening - 2014-08-17, 20:18 Czasami odczuwam lekkie bujanie ... sama się na tym łapię. Wtedy kiedy jest mi smutno albo jestem zdenerwowana. Anonymous - 2014-12-13, 03:21 Przyłapałam samą siebie ze dwa razy... tak to nie zauważam. ; o Anonymous - 2014-12-13, 12:49 Znam to. Kilka razy zauważyłam, więc pewnie zdarza się często. Czasem świadomie się bujam, gdy chcę się uspokoić lub nie mogę zasnąć i zrezygnowana siedzę koło okna... |
||||||||||
